Toen we eenmaal in onze stapelbedden lagen wisten we dat het voorbij was

Het was een groots avontuur, toen we eenmaal bij onze stapelbedden waren aangekomen wisten we dat we even vrij waren, we konden rusten. We deden mee aan een lift wedstrijd, zestien groepen van twee, wie het eerste in Berlijn was kreeg een compleet verzorgde hotelkamer en mocht terug met de trein. Nou mocht, wij mochten ook wel terug, maar op eigen kosten. Een leuke uitdaging. Voor de overige mensen was er trouwens een prima hostel geregeld. Het liften was geweldig, ik ging met een jongen die ik nog niet zo goed kende, spannen dus, je weet niet hoe de ander in het leven staat en wat voor denkpatronen hij of zij er op na houdt. Maar in de eerste paar minuten maakte hij al een grap waar ik gigantisch hard om moest lachen, dit zit wel snor, dacht ik. We begonnen met liften en hadden al snel een lift helemaal naar Potsdam. Dit was een goede score, we konden dus zes uur lang lui achterover hangen en we liepen ver voorop. Totdat de auto stuk ging, we waren nog niet eens op de helft en de auto begaf het, we stopte bij een benzinestation en omdat het te lang ging duren besloten we verder te liften. Ik kon toen alleen nog maar denken aan de stapelbedden waar we zo in zouden gaan liggen, de hotelkamer was al afgeschreven. We kregen wat moeizame lifters en het schoot niet op. Eenmaal in Potsdam hebben we er voor gekozen om het laatste stukje met de trein te doen. Dit mocht als de eerste al binnen was en we hadden inmiddels een sms gekregen dat al zes groepen waren aangekomen. Het was een zware strijd en eenmaal bij de stapelbedden aangekomen ben ik gelijk gaan liggen en gaan slapen. De volgende dag hadden we namelijk een nieuwe opdracht, een geheime missie ontrafelen in het hart van Berlijn.